Thursday, November 29, 2012

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν



Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος.... Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης...
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

Wednesday, November 28, 2012

Κιφ

Τα σύνορα που πέρασα δεν είχανε φρουρό
μόνο λίγα γεράκια διψασμένα
στα γόνατά μου αράξανε ζητώντας μου νερό
και πώς να τα χορτάσω τα καημένα

Σε πολιτεία βρέθηκα που 'ψαχνα για καιρό
στου ονείρου μου τον χάρτη τον κρυμμένο
πάω να την ψηλαφίσω τρέχω να τη χαρώ
κι αυτή με προσπερνάει με βλέμμα ξένο

Στην αγορά ζωήλατα και ξωτικά πουλιά
και κράχτες που σωσίβια διαλαλούνε
αγόρασα από ένα σε δυο γυμνά παιδιά
κι εκείνα ζαρωμένα μ' απαντούνε:

"Οι δοκιμές μας γέρασαν νωρίς στον κόσμο αυτό
κι αν τόσο θες να κάνεις μια αβαρία
δώσε μας λίγο πράσινο Κιφ Μαροκινό
και θα στο ξεπληρώσει η Ιστορία".

Στο πάρκο ένας μπατίρης μου ζάλιζε τ' αυτιά
πως ήσουν τράπουλα σημαδεμένη
στους τέσσερις ανέμους σκορπίσαν τα χαρτιά
πού να σε ψάξω χώρα μου χαμένη

Στον ώμο το δισάκι μου σε σας ξαναγυρνώ
φωτιά νερό αέρα μου και χώμα
δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό
δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα



Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Tuesday, November 27, 2012

Η στάση του ΑΚΕΛιστή στο ταξικό ζήτημα την εποχή μας, 2ο Κείμενο


Σημειώσεις 28 – 27/11/2012


(Πέρσι τα νεκατώματα είχαν δημοσιεύσει ένα απόσπασμα από προσχέδιο εσωκομματικό κείμενο που είχε διαρρεύσει τότε ένας υδραυλικός από την Κεντρική Επιτροπή http://nekatomata.blogspot.com/2012/01/10-1912012.html. Φέτος έχει φτάσει εδώ άλλη μια διαρροή, από ένα σιωφέρη που έκαμνεν το δρομολόγιο Προεδρικό-ΑΚΕΛ-ΠΕΟ.)

Κεφάλαιο: Πάνω από όλα το κράτος μας
Υπο-κεφάλαιο: Το κόμμα των εργαζομένων στην κυβέρνηση
Ενότητα: Η υπεράσπιση της πολιτικής λιτότητας
Υπο-ενότητα: Πως απαντούμε στις κριτικές από τα “αριστερά”

Δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει τίποτε στα αριστερά του ΑΚΕΛ. Ως εκ τούτου ότι φαίνεται ως τέτοιο δεν είναι τέτοιο – εξού και πρέπει να μπαίνει σε εισαγωγικά.

Με τις αριστερίστικες κριτικές ξεμπερδεύουμε σχετικά εύκολα αγνοώντας τις ως μη σοβαρές ή απαξιώνοντας τις ως μηδενιστικές. Με τις μη εμφανώς αριστερίστικες κριτικές επίσης είναι εύκολο το παιχνίδι επειδή μπορούμε να τις παρουσιάζουμε ως στην ουσία δεξιές, απολίτικες ή αντι-ακελικές. Όσες κριτικές όμως δεν εμπίπτουν στις πιο πάνω κατηγορίες χρειάζονται μια πιο σύνθετη αντιμετώπιση πάνω στις εξής κατευθύνσεις.

α) Όταν μας λένε ότι η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ έκοψε 15% τους μισθούς, απαντούμε αν ήταν η δεξιά στην κυβέρνηση θα τους έκοβε 30%.

β) Όταν μας λένε ότι η κυβέρνηση δεν προχώρησε στην φορολόγηση του πλούτου, απαντούμε ότι εμείς θέλουμε αλλά αφού δεν δέχεται η δεξιά τι να κάνουμε;

γ) Όταν μας λένε ότι όλη η αριστερά στην Ευρώπη είναι ενάντια στα μνημόνια εκτός το ΑΚΕΛ, απαντούμε ναι αλλά η Κύπρος είναι ιδιαίτερη περίπτωση – έχουμε ημι-κατοχή, βρετανικές βάσεις, πολλούς μετανάστες και ούτως ή άλλως η κυπριακή αριστερά έχει παράδοση στη συναίνεση.

δ) Όταν μας λένε ότι δεν εφαρμόζουμε αριστερές πολιτικές, μπορούμε να δίνουμε μια ή και περισσότερες από τις πιο κάτω απαντήσεις
(ι) Και ποιοι είστε εσείς ρε που θα μας πείτε τι σημαίνει αριστερή πολιτική; Κρατάτε αριστερόμετρο;
ή
(ιι) Μα δεν βλέπετε ρε σύντροφοι τι γίνεται έξω; οι αστοί δεν μας αφήνουν, τα άλλα κόμματα δεν δέχονται, οι συνθήκες είναι δύσκολες, υπάρχει κρίση.
ή
(ιιι) Και αυτά που κάνουμε είναι ήδη πολλά, δεν ξανάγιναν, θα μας ευγνωμονεί αύριο ο λαός και οι εργαζόμενοι,
ή
(ιιιι) Εμείς είμαστε νούσιμοι όχι εξτρεμιστές, δεν προκαλούμε με ακρότητες κλπ, να μην ισοπεδώνουμε τη συζήτηση κλπ

ε) Όταν μας λένε να αυξήσουμε τον φόρο στα κέρδη των εταιρειών, απαντούμε ότι αυτό είναι εθνική κόκκινη γραμμή (είδατε που έχουμε και το κόκκινο μας;) και δεν θα πλήξουμε την ανταγωνιστικότητα της χώρας μας ως κέντρο χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. (όμορφη και παράξενη πατρίίίίδα...οσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα...κλπ κλπ)

ζ) Όταν μας λένε να κινητοποιήσουμε τους εργαζόμενους των οποίων τα πραγματικά εισοδήματα μειώνονται δραματικά, εμείς απαντούμε ότι δεν μπορούμε να πλήττουμε την οικονομία μας σε αυτή την δύσκολη εποχή της οικονομικής κρίσης γιατί οι πρώτοι που ζημιώνουν όταν πλήττεται η οικονομία είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για εργατική αναταραχή – μόνο για γκαλά ντίνερ χρηματοδοτών υπάρχει κάποια πολυτέλεια και αυτή με το μέτρο.

η) Όταν μας λένε ότι η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 για τους σημερινούς μεσήλικες και στα 71 για τη σημερινή νεολαία είναι απαράδεκτη, απαντούμε ναι έχετε δίκαιο αλλά να μην ξεχνάτε
ι) φταιν οι τράπεζες
ιι) όταν τελειώσουμε με τα μνημόνια θα το ξαναφτιάξουμε
ιιι) εε μεν τους φοάσαι τους νέους, καλά την έχουν
ιιιι) ναι ρε γαμώτο, άσσιημο. Αλλά νταξ τουλάχιστον άμαν έχουν ως τα 71 να δουλέψουν έννεν δυνατόν, κάποια στιγμή εννά φκουν που την ανεργία

θ) Όταν μας λένε ότι οι τραπεζίτες γίνονται υπουργοί και τεχνοκράτες και όχι μόνο δεν διώκονται αλλά δεν δίνουν πίσω σεντ από όσα πήραν, απαντούμε εεε έτσι είναι ο καπιταλισμός.

ι) Όταν μας λένε ε καλά τι κάνετε τότε ενάντια στον καπιταλισμό; απαντούμε πρώτα πρέπει να λύσουμε το εθνικό ζήτημα και να απελευθερώσουμε την κατεχόμενη μας πατρίδα.

Monday, November 26, 2012

Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια

Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
η Χιονάτη, τώρα πια,έγινε σταρ.
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
που του γάτου τα παπούτσια μας φοράν.

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
Φαντασία χειροπόδαρα δεμένη,
για το μύθο χώρος,τώρα πια,δε μένει.
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
ηλεκτρόδια στου λύκου το κεφάλι.

Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
η πεντάμορφη το ρίχνει στην κραιπάλη.

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
φαντασία χειροπόδαρα δεμένη,
για το μύθο χώρος,τώρα πια,δε μένει.

Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
που οι δράκοι πάθανε αφλογιστία.
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια,
το Θησέα τον συλλάβαν για ληστεία.

Κόκκινη κλωστή δεμένη,
φαντασία χειροπόδαρα δεμένη,
για το μύθο χώρος, τώρα πια, δε μένει.

Ενδελέχεια, 1996 είναι εδώ ότι είναι και πιο πέρα

Sunday, November 25, 2012

Στο ίδιο έργο θεατές

Στο ίδιο έργο θεατές χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στην ψυχή ναυαγοσώστη

Ό,τι ακούω να ακούς μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ΄ ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές 
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις

Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ΄ τις οφθαλμαπάτες

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές 
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν΄ αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα

στίχοι Αντώνης Ανδρικάκης
μουσική Γιώργος Νταλάρας
τραγούδι Νταλάρας-Παπακωνσταντίνου

Friday, November 23, 2012

Game over


καληνύχτα μας....

όσοι αριστεροί υπάρχουν ακόμα μέσα στο κεντρώο-αστικοδιαχειριστικό πλέον ΑΚΕΛ ας φαν συναίνεση, υπευθυνότητα, πατριωτισμούς κλπ. 
ως ένδειξη αξιοπρέπειας τζιαι ελάχιστου σεβασμού όμως ας μην διανοηθούν να τα σερβίρουν τζιαι στους υπόλοιπους...


Σύμβαση αόριστου χρόνου

Η σύμβαση υπογράφτηκε με μάρτυρες πολλούς
κι έχει καθαρά και την υπογραφή μου
δεμένος μέχρι κόκκαλο και όρους πονηρούς
θα έχω μιά ζωή οδηγό κι ερμηνευτή μου

Θυμάμαι ότι υπόγραφα πολύ,πολύ μικρός
με πέννα από φτερό νομίζω και μελάνι
μόνο από ανάγνωση δεν ήξερα ο φτωχός
κι έτσι τον χρόνο κυνηγώ που τρέχει και δεν φτάνει

Όσες φορές χρειάστηκε να την συμβουλευτώ
μονίμως είχα άδικο κι έπρεπε να πληρώνω
κι αν κάποτε αποφάσιζα μονάχος να σκεφτώ
η σύμβαση απαγόρευε να σκέφτομαι και μόνος

Κρατάω κι εγώ τη σύμβαση με χέρι χαλαρό
και ψάχνω νά'βρω κάποιον που να θέλει να την κλέψει
διότι εντός της γράφεται και μάλιστα ρητώς
ο κάτοχος της δεν μπορεί να τηνε καταστρέψει

Αλίμονο ο κακόμοιρος δεν πρόσεξα καλά
αντίγραφα οι μάρτυρες κρατούν και σημειώσεις
κι αν ίσως από αμέλεια χαθεί και τα λοιπά
προβλέπει το συμβόλαιο πολύ βαριές κυρώσεις

Διονύσης Τσακνής

Thursday, November 22, 2012

Τα "νενικήκαμεν" σήμερα με την απαρχή της νέας υποτέλειας αποτελούν την επιτομή της αθλιότητας







Έγινε η απώλεια συνήθειά μας

Γλύφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στο νεκρό εαυτό σου, στο νεκρό εαυτό σου

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και στον τρόμο
πήρες λάθος το δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει

Σβήνω τα ίχνη απ' τα ψέματα μας
παραπατάω στην σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

Διάφανα κρίνα




Wednesday, November 21, 2012

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαίς

Μοβόρο πάντοτε με λες
γιατί γελάω όταν κλαις, 
στο λέω τι συμβαίνει, 
το κλάμα σ΄ ομορφαίνει.

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις, 
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.

Ξανά σε πρόσεξα κι εχτές, 
την ώρα π΄ άρχισες να κλαις
και ήσουνα, βρε φως μου
η πι΄ όμορφη του κόσμου.

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις, 
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.

Μοβόρο, μη με ξαναπείς
και την αλήθεια αν θες να δείς, 
κοιτάξου στον καθρέφτη, 
δε θα με βγάλεις ψεύτη.

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις, 
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.




48 ΩΡΗ ΠΑΓΚΥΠΡΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ 22 – 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012


ΟΙΚΟΔΟΜΟΙ ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ

ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ ΓΙΑ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΦΤΗΝΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ

ΓΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΥΠΡΙΑ 48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΙΣ 22 ΚΑΙ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΜΑΣ ΓΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ

Συνάδελφοι, την πρώτη μέρα της απεργίας, μέχρι τις 10.00 π.μ να βρισκόμαστε στους χώρους δουλειάς για να περιφρουρήσουμε την απεργία μας και στις 11.00 π.μ θα πραγματοποιηθούν απεργιακές συγκεντρώσεις ως εξής :
ΛΕΥΚΩΣΙΑ , Οίκημα ΠΕΟ
ΛΕΜΕΣΟΣ , Οίκημα ΣΕΚ
ΛΑΡΝΑΚΑ, Οίκημα ΣΕΚ
ΠΑΦΟΣ, Οίκημα ΠΕΟ
ΠΑΡΑΛΙΜΝΙ, Οίκημα ΣΕΚ

ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ

Friday, November 16, 2012

Ο μέρμηγκας

Ένας μέρμηγκας κουφός με πήρε απ το χέρι
Είμαι λέει ο πιο σοφός σ΄ ολόκληρο τ΄ ασκέρι

Και τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ΄ ενθουσιασμό
εν δυο προσκυνάμε, 
εν δυο πολεμάμε, 
εν δυο δεν πεινάμε

Τα βολεύεις μια χαρά σπουδαίο μου μυρμήγκι
όμως πρόσεχε καλά τ΄ ωραίο σου λαρύγγι

Και τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ΄ ενθουσιασμό
εν δυο προσκυνάμε, 
εν δυο πολεμάμε, 
εν δυο μα πεινάμε

Πριν προλάβω να του πω το σύστημα ν΄ αλλάξει
πλάκωσε όλο το χωριό το μέρμηγκα να χάψει

Και τα μικρά του τα μερμηγκάκια
χειροκροτάνε μ΄ ενθουσιασμό
εν δυο προσκυνάμε, 
εν δυο μα πεινάμε, 
εν δυο θα σε φάμε!

Μάνος Λοίζος

Monday, November 12, 2012

Οι ήττες μας τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια


Η εκλογή Χριστόφια το 2008 παρά το ότι δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας ουσιαστικά αριστερής στροφής στην ε/κ κοινότητα, ανάλογης πχ με αυτή στην τ/κ κοινότητα το 2003, αναμφίβολα μάς δημιούργησε προσδοκίες και αναπτέρωσε τις ελπίδες μας για διάφορα ζητήματα. Δεν είχαμε βέβαια καμιά ψευδαίσθηση καθότι γνωρίζαμε καλά τα όρια και της αστικής δημοκρατίας και του προοδευτισμού του ΑΚΕΛ. Αλλά ταυτόχρονα και παρόλα αυτά ξέραμε ότι μπορούσαμε πλέον να διεξάγουμε τους αγώνες μας σε ένα ευνοϊκότερο πλαίσιο και νιώσαμε αρχικά αλλά και κατά καιρούς ένα φρέσκο πολιτικό αέρα, έστω απλώς στο επίπεδο της δημόσιας ρητορικής και του συμβολισμού. Τεσσεράμισι χρόνια μετά, μετά από απανωτές ήττες σε διάφορα επίπεδα και θέματα, με τη χώρα όχι απλά πιο διχοτομημένη και πιο συντηρητική από πριν, αλλά πλέον και στο παραπέντε της φτωχοποίησης και της υποτέλειας, οφείλουμε τουλάχιστον μια ανασκόπηση.

Η πρώτη μάχη την οποία δώσαμε με όλες μας τις δυνάμεις με συμμάχους αρκετούς ΑΚΕΛικούς, φιλελεύθερους και εκσυγχρονιστές και με πολλές αξιώσεις ήταν αυτή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Στο κάτω κάτω δεν ζητούσαμε και το φεγγάρι – μια ανθρωποκεντρική και κοσμική παιδεία στα πρότυπα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού διεκδικούσαμε μακριά από τον υφιστάμενο εθνοκεντρικό σκοταδισμό. Οι εθνικιστές όμως, σε συμμαχία με την εκκλησία και αξιοποιώντας τον βαθύ συντηρητισμό της ελληνοκυπριακής κοινωνίας, κατάφεραν να εξουδετερώσουν την προσπάθεια εν τη γενέσει της. Με σημαία τον κίνδυνο του “αφελληνισμού” οδήγησαν τα κόμματα της δεξιάς και της κεντροδεξιάς και τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών σε ένα αγώνα “εθνικής ταυτότητας” και “εθνικής ιστορίας” περιθωριοποιώντας τις δυναμικές, φιλελεύθερες και εκσυγχρονιστικές φωνές. Στην αριστερή όχθη οι ριζοσπάστες ήμασταν λίγοι και με λιγοστή πρόσβαση στη δημόσια σφαίρα – οι ΑΚΕΛικοί είχαν προτεραιότητα την συναίνεση και πολύ γρήγορα υποχώρησαν και παραιτήθηκαν από την όποια διεκδίκηση φιλοσοφικού επαναπροσανατολισμού, αρκούμενοι σε κάποιες επί μέρους τεχνικές αλλαγές.

Η αποτυχία στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ήταν πλήρης – και ήταν ήδη φανερό από το τέλος του 2009 ότι ούτε η επανένωση της χώρας θα μπορούσε να προχωρήσει γιατί αυτή εξ ορισμού έπρεπε να βασιστεί σε μια επιτυχή ρήξη με τον εθνικισμό, ο οποίος φαινόταν ήδη να αναβιώνει πατώντας και πάνω στη νίκη του στη μάχη της παιδείας, ενώ εξόφθαλμη ήταν πλέον και η απουσία ενός, αποφασισμένου να αγωνιστεί και έτοιμου να συγκρουστεί, μαζικού φορέα. Το ΑΚΕΛ στο κυπριακό φάνηκε ανεπαρκές, αδύνατο και απρόθυμο να διορθώσει το έγκλημα που διέπραξε το 2003-2004, παρά το ότι σε επίπεδο συνομιλιών αλλά και κυβερνητικής ρητορικής σημειώθηκε σημαντική πρόοδος. Το άνοιγμα της Λήδρας, η γενική ευφορία του 2008 και η στήριξη σημαντικής μερίδας των φιλελευθέρων-εκσυγχρονιστών μέχρι και τις αρχές του 2010 αντί να αποτελέσουν εφαλτήριο για μια τεράστια εκστρατεία ανατροπής της διχοτομικής συνείδησης που εμπεδωνόταν τότε στην ε/κ κοινότητα και προετοιμασίας της κοινής γνώμης για την επανένωση μέσα από την δημιουργία κλίματος λύσης παράλληλα με τις συνομιλίες, το ΑΚΕΛ άφησε περίπου τα πράματα να πάρουν το δρόμο τους και τους απορριπτικούς να επιβληθούν κατά κράτος στη δημόσια σφαίρα. Επικοινωνιακά πάντα στην άμυνα – η ομοσπονδία οδυνηρή υποχώρηση, η παραμονή κάποιων εποίκων και η εκ περιτροπής προεδρία κληρονομιά προηγούμενων προέδρων κλπ – και αυτή η άμυνα αναποτελεσματική μάλιστα. Ούτε καν τη σημαντική συμφωνία Χριστόφια – Ταλάτ στο συνταγματικό με τη διασταυρούμενη ψήφο το 2009 δεν κατόρθωσε να υπερασπιστεί το ΑΚΕΛ, ενώ το διαφαινόμενο αδιέξοδο εξανέμισε όχι μόνο την ελπίδα αλλά και όσους κεντροδεξιούς πίστεψαν ότι θα μπορούσε να προχωρήσει η επανένωση. Μείναμε μερικές εκατοντάδες ριζοσπάστες αριστεροί και εναλλακτικοί να φωνάζουμε για την επανένωση ως άμεσα πραγματοποιήσιμο στόχο και όχι ως ένα τυπικό ευχολόγιο σε στημένες φιέστες, μέχρι που και εμείς ήδη από το 2011 φαινόμασταν τραγικά ονειροπαρμένοι. Ακόμα και τα μεγάλα συλλαλητήρια των τ/κ στις αρχές του 2011, η τελευταία κραυγή μιας κοινότητας υπό αφομοίωση και το τελευταίο παράθυρο της προοπτικής για ομοσπονδιακή επανένωση που κράτησαν ανοιχτό οι τ/κ, έκλεισε αδιάφορα από τον αέρα...

Και πριν προλάβουμε καν να αναλογιστούμε το θάψιμο της ομοσπονδιακής λύσης του κυπριακού, με αυξημένη ταχύτητα επιδεινώνεται η οικονομική κατάσταση και αυξάνεται η συχνότητα και η ένταση των ρατσιστικών υστεριών. Καπάκι οι μεγαλοϊδεάτικες φαντασιώσεις με το φυσικό αέριο και τη συμμαχία με το Ισραήλ και πριν προλάβουμε να προβληματιστούμε ενδεχομένως και για τον πιθανό ρόλο των αναθυμιάσεων του φυσικού αερίου στο ΟΧΙ της πλειοψηφίας της ε/κ πολιτικής ελίτ και τους υπολογισμούς της το 2004, έρχεται το Μαρί. Όπου αναδύεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η μικροαστική αθλιότητα που τελετουργικά ενώνει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από την άκρα δεξιά μέχρι τους προοδευτικούς φιλελεύθερους και τους απολιτίκ σε ένα αντι-αριστερό ντελίριο. Από την άμυνα στο πεδίο των πολιτικών θέσεων περάσαμε πλέον σε μια άμυνα για την ταυτότητά μας και τα αυτονόητα. Ήταν δύσκολοι οι μήνες του καλοκαιριού του 2011 – καθώς φάνηκαν από τη μια οι αδυναμίες μας και από την άλλη οι εφεδρείες της δεξιάς. Που μπορεί να μην κατάφεραν να συντρίψουν την αριστερά συνολικά, αλλά κατάφεραν να οδηγήσουν το ΑΚΕΛ σε μια νέα και πιο ουσιαστική υποχώρηση από όλες τις προηγούμενες και να βάλουν το πλαίσιο για τα ζητήματα της οικονομίας.

Ήδη από το τέλος του 2011 εισήλθαμε στην περίοδο της λιτότητας και της πτώσης του βιοτικού επιπέδου. Ο Δεκέμβρης του 2011 ήταν ουσιαστικά μια εικόνα από το μέλλον – πολλαπλά αποκαλυπτικός τουλάχιστον σε όσους είχαν τα μάτια τους ανοιχτά και μπορούσαν να αναγνώσουν τα δεδομένα και να αντιληφθούν τις προεκτάσεις τους. Πρώτα πρώτα φάνηκε η επικοινωνιακή δύναμη του κεφαλαίου μέσα από το βαθμό στον οποίο κατάφερνε να ελέγχει και να διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Η συγκάλυψη του τραπεζικού σκανδάλου και η εστίαση στο δήθεν σπάταλο κράτος και τη στοχοποίηση των μισθωτών του δημοσίου είχε σχεδόν απόλυτη επιτυχία. Έπειτα φάνηκαν τα όρια και των συνδικάτων αλλά και του ΑΚΕΛ – έλειπε το σχέδιο, η αποφασιστικότητα, η ανάλυση, η διάθεση για ουσιαστική αντίσταση. Πίσω από τις συνδικαλιστικές ρητορικές υπεράσπισης των κεκτημένων, τις προειδοποιήσεις για δήθεν εργατική αναταραχή, η απροθυμία των συνδικάτων να διεξάγουν αγώνα και η γενικότερη αδυναμία τους ήταν πλέον εμφανέστατη στην κοινωνία και φυσικά στο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του στη βουλή. Το ΑΚΕΛ ανέστειλε την πολιτική καθυστέρησης της λιτότητας και με αιχμή του δόρατος τον σοσιαλδημοκράτη Καζαμία έδειξε ότι όταν χρειαζόταν, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τα κεντρώα και κεντροαριστερά κόμματα της Ευρώπης, ούτε ως προς την εξυπηρέτηση της αστικής τάξης ούτε ως προς την διαχείριση της δυσαρέσκειας στην κοινωνία αλλά και εντός του.
Η ριζοσπαστική αριστερά φάνηκε και πάλι μικρή, ανοργάνωτη και ανέτοιμη να παρέμβει σε μια σημαντική συγκυρία.

Έτσι φτάσαμε στο 2012 με τους συσχετισμούς απόλυτα αρνητικούς σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Το ΑΚΕΛ βέβαια προσπάθησε να συνεχίσει την πολιτική καθυστέρησης της λιτότητας, τα συνδικάτα έκαναν μερικές απεργίες (που το τελευταίο διάστημα είναι βασικά διεκδικήσεις δεδουλευμένων) και η ριζοσπαστική αριστερά κάποια οργανωτικά βήματα για να μπορέσει να παρεμβαίνει πιο αποφασιστικά, τουλάχιστο στη δημόσια σφαίρα. Οι ευθύνες των τραπεζών βγήκαν πλέον στη φόρα και ο Ορφανίδης είναι πλέον στη συνείδηση της πλειοψηφίας ένοχος. Αλλά δεν υπήρξε καμιά αναστροφή του κλίματος και δεν φάνηκε καμιά πιθανότητα ανατροπής. Εν τω μεταξύ η σφαγή στον ιδιωτικό τομέα προχωρά ακάθεκτη με τις απολύσεις να πολλαπλασιάζονται, τους μισθούς να ψαλιδίζονται, τα κεκτημένα ωφελήματα όπως πχ οι εργοδοτικές συνεισφορές στα ταμεία πρόνοιας, το ταμείο ευημερίας, οι 13οι κλπ να κόβονται. Τα συνδικάτα είναι πλέον σε οριακό σημείο καθώς βρίσκονται συνεχώς προ τετελεσμένων και προσπαθούν στην καλύτερη περίπτωση να περισώσουν ένα μικρό μέρος από αυτά που χάνονται, στη χειρότερη απλά παρηγορούν τους εργαζόμενους και τους συμβουλεύουν να κάνουν οικονομίες. Χωρίς τη βούληση και χωρίς τη δυνατότητα να αντιδράσουν απλά θρηνούν το τέλος της εποχής του “κοινωνικού διαλόγου” και ζητούν από τους εργοδότες να “επιδείξουν αυτοσυγκράτηση”.

Το Μνημόνιο λιτότητας και υποτέλειας που θα υπογραφεί προσεχώς και η εφαρμογή του που θα ακολουθήσει, σηματοδοτεί βέβαια το πέρασμα σε μια άλλη εποχή – οι συνέπειες του θα είναι μεσοπρόθεσμα αν όχι άμεσα, συντριπτικές για την κοινωνία και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της Κύπρου. Το μεγάλο ψαλίδισμα στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, με το οποίο ξεκινά ο νέος κύκλος υποτίμησης της εργασίας και η μοιρολατρική αδράνεια με την οποία η κοινωνία το αποδέχεται φοβισμένη, είναι μόνο η αρχή. Κάποιοι θα πουν ότι μπροστά στις τόσο δραματικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, τα ζητήματα των προηγούμενων χρόνων που αναφέρω εδώ σε λίγο θα φαίνονται ασήμαντα. Και κάποιοι θα πουν ότι τα μεγέθη και η παγκοσμιότητα τα καθιστούν λεπτομέρειες. Σύμφωνοι – όμως στο βαθμό που εμπλεκόμαστε ως δρώντες της ιστορίας μας, οι χτεσινές μας ήττες διαμορφώνουν τις συνθήκες που βρίσκουμε μπροστά μας σήμερα και ορίζουν το γήπεδο στο οποίο θα παίξουμε αύριο.

Saturday, November 10, 2012

Πριν το τέλος...

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Wednesday, November 7, 2012

Η ΕΡΑΣ δεν συναινεί σε κανένα Μνημόνιο. Η μη υπογραφή της καταστροφής της χώρας είναι θέμα αρχής και αξιοπρέπειας.


Πέμπτη 8 Νοεμβρίου, 4.00 έξω από τη Βουλή - ΌΧΙ στο Μνημόνιο της λιτότητας, της φτωχοποίησης και της υποτέλειας


Eνάντια στην αθλιότητα της εθνικής “ομοφωνίας” ότι το μνημόνιο, που φορτώνει τις ζημιές των τραπεζιτών στους εργαζόμενους, είναι μονόδρομος. Ενάντια στην πολιτική λιτότητας που οδηγεί στην κοινωνική οπισθοδρόμηση και την εξαθλίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Διαμαρτυρία της ΕΡΑΣ


έξω από την Βουλή, Πέμπτη 8 Νοεμβρίου, 
ώρα 4.00


Η ΕΡΑΣ δεν συναινεί σε κανένα Μνημόνιο. Η μη υπογραφή της καταστροφής της χώρας είναι θέμα αρχής και αξιοπρέπειας.

Να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την δημιούργησαν!

Να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις των εργαζομένων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα.

Να φορολογηθούν ουσιαστικά τα κέρδη των εταιρειών, ο συσσωρευμένος πλούτος, η μεγάλη ακίνητη ιδιοκτησία και η εκκλησία.

Να μειωθεί η στρατιωτική θητεία και οι εξοπλισμοί.

Να παταχθεί η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή.

Να εφαρμοσθεί το πόθεν έσχες για όλους.

Αναδιάρθρωση του κράτους και όχι συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας.

Μόνιμη κρατικοποίηση των τραπεζών υπό δημοκρατικό έλεγχο.

Tuesday, November 6, 2012

Σημειώσεις 27 – 6/11/2012


Ακούσαμε πολλές ανοησίες το τελευταίο διάστημα για την πηγή των προβλημάτων της κυπριακής οικονομίας – ότι δήθεν φταίνε οι μισθοί, τα συνδικάτα, η ΑΤΑ, οι δημόσιοι υπάλληλοι, το σκιουράκι του λογιστή του Πολίτη που νομίζει ότι είναι και οικονομολόγος κλπ κλπ . 

Τώρα όμως άρχισε η συζήτηση των πραγματικών προβλημάτων της κυπριακής οικονομίας – του υπερβολικά χαμηλού εταιρικού φόρου και του ξεπλύματος χρήματος, που δημιούργησαν τις συνθήκες μέσα στις οποίες συντελέστηκε μέσα σε 2 δεκαετίες η ανεξέλεγκτη διόγκωση του τραπεζικού τομέα, η φιλοσοφία της επενδυτικής αρπαχτής και οι μεγάλες τραπεζικές μαύρες τρύπες. 

Και έτσι η αθλιότητα της εθνικής ομοφωνίας όλων των κομμάτων (και βεβαίως των δικηγόρων των εταιρειών, υπεράκτιων και μη, στην Βουλή) υπέρ του υφιστάμενου φορολογικού συστήματος και θεσμικού (χαμηλοί συντελεστές στα κέρδη, το εισόδημα, την ιδιοκτησία κλπ) και άτυπου (φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή κλπ κλπ) που καθιστά την Κύπρο παράδεισο για τον πλούτο και το κεφάλαιο, είναι τώρα ολοφάνερη, και παρά την τραγικότητα της, και κάπως αστεία... 

Sunday, November 4, 2012

Η ΕΡΑΣ σε διαμαρτυρία ενάντια στο μνημόνιο λιτότητας


Eνάντια στην αθλιότητα της εθνικής “ομοφωνίας” ότι το μνημόνιο, που φορτώνει τις ζημιές των τραπεζιτών στους εργαζόμενους, είναι μονόδρομος. Ενάντια στην πολιτική λιτότητας που οδηγεί στην κοινωνική οπισθοδρόμηση και την εξαθλίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Διαμαρτυρία


έξω από την Βουλή, Πέμπτη 8 Νοεμβρίου, 
ώρα 4.00

Thursday, November 1, 2012

Περιμένοντας τους Βαρβάρους

αφιερωμένο στους εκσυγχρονιστές της "εξυγίανσης του κράτους"

...................
- Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;- Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης