3 ξεχασμένα σημειώματα για το αρχείο: Για Αναστασιάδη, Κυπριακό και Σπανό

2/3/2017

Είτε κηρυχθεί και επίσημα είτε όχι το ναυάγιο των συνομιλιών μέσα στους επόμενους μήνες, επί της ουσίας η πορεία που πήραν τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι αναστρέψιμη. Αν καταφέρει ο Αναστασιάδης να αποφύγει την επίρριψη ευθυνών στην ε/κ πλευρά, δεν θα είναι επειδή δεν έχει την ευθύνη η ε/κ πλευρά και ούτε θα σημαίνει ότι η ε/κ κοινότητα θα την βγάλει μεσοπρόθεσμα καθαρή από αυτό το φιάσκο. Είπαμε η εποχή της αθωότητας στο κυπριακό έχει τελειώσει προ πολλού για όλους. Ο Αναστασιάδης μπορούσε να προχωρήσει αν ήθελε από το καλοκαίρι του 2016 όταν φάνηκε ότι είχε σημειωθεί κάποια πρόοδος επί της ουσίας πέραν από τις θεαματικές φανφάρες τις οποίες χρησιμοποιούσε πριν ως υποκατάστατο της ουσίας της λύσης. Αντί αυτού επέλεξε να συνεχίσει να πορεύεται αμφίσημα κρατώντας την πόρτα ανοιχτή σε διχοτομικές δυνάμεις και στο απορριπτικό ακροατήριο ευρύτερα. Σκότωσε την προοπτική της συμφωνίας στο Μοντ Πελεράν με την άρνηση του να κλειδώσει το εδαφικό και την Μόρφου υπό ε/κ διοίκηση έναντι της αποδοχής της σύγκλισης Χριστόφια-Ταλάτ στην εκτελεστική εξουσία ενώ με την βοήθεια του Κοτζιά έθεσε τις βάσεις για την εθνικιστική έξαρση που κλιμακώνεται αργά αλλά σταθερά. Διότι πώς αλλιώς θα μπορεί να στηριχτεί η συνέχιση της μη συμφωνημένης διχοτόμησης; Είναι σημαντικό να λεχθεί ότι η φουστανέλα δεν είναι μόνο προεκλογική αμφίεση του Αναστασιάδη, είναι κυρίως δομικά αναγκαία συνθήκη για τη νομιμοποίηση των επιλογών της ε/κ αστικής ηγεσίας.   

6-6-2017

Ο Αναστασιάδης συνεχίζει να στοχεύει σε ένα πάγωμα ή σε ένα ελεγχόμενο ναυάγιο, αν και φαίνεται αρκετά δύσκολο να πετύχει είτε το ένα είτε το άλλο, χωρίς βοήθεια από την Τουρκία. Μόνο με έντονη πίεση από τα πάνω ή/και από τα κάτω μπορεί να ανατραπεί αυτή η στόχευση και να οδηγηθεί ο Αναστασιάδης σε μια γραμμή όπου η συμφωνία θα καταστεί προτεραιότητα. Πίεση που υπάρχει μεν, αλλά που δεν φαίνεται να είναι αρκετή προς το παρόν. Αυτό είναι που του επιτρέπει να δηλώνει τώρα ευχαριστημένος επειδή πήρε 2 ρητορικές αναφορές στο ανακοινωθέν καθώς κατάπιε την ρηξικέλευθη πρόταση του για την διαδικασία και επέστρεψε ουσιαστικά στο συμφωνημένο πλαίσιο του 2014, όπως έλεγαν ότι έπρεπε να γίνει και ο Άιντε και ο Ακκιντζί.

10/6/2017

Η θέση μου για το πώς θα έπρεπε να κινηθούν οι δυνάμεις της αριστεράς εντός και εκτός του ΑΚΕΛ, στις συνθήκες της κρίσης τέθηκε από το 2011 και εξειδικεύτηκε σε διάφορες στιγμές από τότε σε διάφορα κείμενα, τόσο ακαδημαϊκά όσο και σε κείμενα δημόσιας παρέμβασης. Δεν θεωρώ τις εκλογές ως το πρωτεύον πεδίο, αλλά αναγνωρίζω την σημασία τους, τόσο πρακτική όσο και συμβολική στην κωδικοποίηση του συσχετισμού δύναμης αλλά και την ανάπτυξη επιχειρημάτων, ρητορικών και κοινωνικών αφηγήσεων.

Το ΑΚΕΛ έκανε δεξιά στροφή στα θέματα της οικονομίας στα μέσα του 2011 και την εδραίωσε το 2012. Δεν άλλαξε κάτι επί της ουσίας σε αυτό τον πολιτικό προσανατολισμό, έστω και αν ρητορικά μετακινήθηκε κάπως όταν πέρασε στην αντιπολίτευση το 2013. Ούτε αν κατεβεί σήμερα με τον Άντρο Κυπριανού (κάτι που εγώ προσωπικά θα στήριζα), είτε τον εκλέξει είτε όχι, είναι επαρκής συνθήκη για στροφή του ΑΚΕΛ στα αριστερά πόσο μάλλον για πραγματικά προοδευτική πολιτική σε επίπεδο κράτους.

Το να φύγει ο Αναστασιάδης όμως από την εξουσία και να αποτραπεί η εκλογή Παπαδόπουλου είναι σημαντικό. Όχι γενικά και αόριστα με την λογική μιας διαχρονικά αντι-δεξιάς στάσης του μη χείρον βέλτιστο, αλλά συγκεκριμένα αυτή η δεξιά σε αυτή τη συγκυρία, για το κυπριακό και όχι μόνο. Ως εκ τούτου, ενώ εγώ προσωπικά ίσως και να μην ψήφιζα ένα φιλελεύθερο (είτε ΑΚΕΛικό είτε δεξιό), αν αυτός τηρούσε κάποιες μίνιμουμ σοσιαλδημοκρατικές ισορροπίες θα ήταν μάλλον μια ικανοποιητική ΑΚΕΛική επιλογή για τις προεδρικές, υπό την έννοια του καθαρού υποψηφίου της επανένωσης. Ο Σπανός όμως δεν είναι αυτό το πράγμα – δεν είναι απλά ένας στρατευμένος νεοφιλελεύθερος και μάλιστα παλιάς κοπής που δοκιμάζει να πουλήσει ρητορικές της δεκαετίας του 1990 σήμερα, είναι όπως φαίνεται και ένας συντηρητικός αλαζόνας. Το κυριότερο, είτε εκλεγεί είτε όχι θα ζημιώσει την υπόθεση της αριστεράς και δεν έδειξε αν και πως θα μπορέσει να στηρίξει αποτελεσματικά την υπόθεση της επανένωσης. Το ΑΚΕΛ μπορεί και καλύτερα και σίγουρα η κυπριακή αριστερά αξίζει περισσότερα.

Η αριστερά χρειάζεται περισσότερη αυτοπεποίθηση για τις θέσεις της, μεγαλύτερο άνοιγμα στην κοινωνία και την νεολαία, λιγότερο εκλογικό φετιχισμό και περισσότερη πολιτική αποφασιστικότητα. Το παράδειγμα του Κόρμπυν στην Βρετανία έχει πολλά να διδάξει στην αριστερά και της Ευρώπης και της Κύπρου.